ال.ای.دی، ال.سی.دی و پلاسما انواع اصلی تلویزیون‌های موجود در فروشگاه‌ها به‌شمار می‌روند و همه آنها نقاط ضعف و قوت خاص خود را دارند. تلویزیون‌های ال.ای.دی، جدیدترین نوع تلویزیون به‌شمار می‌روند و نسبت به ال.سی.دی و پلاسما نیز قیمت بیشتری دارند. این تلویزیون‌ها در بیشتر موارد فوق‌العاده باریک هستند و انرژی بسیار کمی مصرف می‌کنند، اما همانند بسیاری از تلویزیون‌های مدرن با صفحات تخت، کیفیت صدای نامطلوبی دارند.
 

تلویزیون‌های پلاسما گزینه‌ دیگری هستند که کیفیت تصویر آنها بسیار خوب است، بویژه نقاط تیره و مشکی رنگ در آنها از عمق تیرگی عالی برخوردار است، اما این تلویزیون‌ها مصرف انرژی بالایی دارند. تلویزیون‌های ال.سی.دی نیز بزرگ خاندان گزینه‌های اشاره شده به‌شمار می‌روند و در بیشتر موارد نیز ارزان‌ترین نوع تلویزیون‌های موجود در بازار هستند. این تلویزیون‌ها کم‌کم جای خود را به انواع ال.ای.دی می‌دهند و رو به افول هستند.

تلویزیون‌های ال.سی.دی

تلویزیون‌های دارای صفحه‌ نمایش کریستال مایع (Liquid crystal display) به‌دلیل فناوری به‌کار رفته در صفحه‌نمایش خود به LCD معروفند. در این تلویزیون‌ها نور از پشت صفحه‌نمایش به سلول‌های رنگی بسیار کوچک کریستال مایع تابیده شده و سیگنال‌های کنترل‌کننده هر سلول، اجازه می‌دهند مقادیر مختلفی از رنگ‌ها ایجاد و تصویر نهایی ساخته شود.

امروزه این تلویزیون‌ها با وجود پیشرفت سریع نسل جدید خود یعنی تلویزیون‌های ال.ای.دی، کمتر در بازار یافت می‌شوند و شرکت‌های سازنده تلویزیون نیز فقط به ساخت اندازه‌های کوچک آنها اقدام می‌کنند، زیرا هنوز افرادی وجود دارند که باتوجه به محدودیت بودجه دنبال گزینه‌های ارزانقیمت و کوچک هستند.

تلویزیون‌های ال.ای.دی

لامپ‌های ال.ای.دی یا به عبارت دقیق‌تر دیودهای ساطع‌کننده نور (light-emitting diodes) مدت زیادی است که در دستگاه‌های مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرند، اما استفاده از این دیودها در طراحی نمایشگر تلویزیون، فناوری نسبتا جدیدی است. تلویزیون‌های ال.ای.دی از همان فناوری استاندارد ال.سی.دی برای ایجاد تصویر کمک می‌گیرند (به این تلویزیون‌ها ال.سی.دی با پنل ال.ای.دی نیز گفته می‌شود).

یک تفاوت بسیار بزرگ در این تلویزیون‌ها وجود دارد و آن این‌که لامپ‌های انگشت‌شماری که برای ایجاد نور تصویر زمینه در ال.سی.دی‌ها کاربرد داشتند، با تعداد زیادی از ال.ای.دی‌های کوچک جایگزین شده‌اند. همین تغییر بظاهر کوچک اما بسیار با اهمیت، موجب شده تا تلویزیون‌های ال.ای.دی نسبت به همتایان خود بسیار نازک‌تر شوند و مصرف انرژی بسیار کمی نیز داشته باشند.

انواع تلویزیون‌های ال.ای.دی

تلویزیون‌های ال.ای.دی به دو نوع مختلف تقسیم‌بندی می‌شوند:

روشنایی از کنار(Edge-lit LED) : در این مدل‌ها، دیودهای ساطع‌کننده نور در اطراف صفحه‌نمایش قرار می‌گیرند که این نحوه قرارگیری موجب می‌شود صفحه‌نمایش‌های فوق‌العاده باریکی ایجاد شود. این مدل‌ها ابتدا با مشکلات زیادی همچون توازن نداشتن نور صفحه‌نمایش و رنگ‌های تکه‌تکه شده مواجه بودند، اما امروزه با پیشرفت‌هایی که روی این فناوری صورت گرفته بسیاری از این مشکلات رفع شده و کیفیت تصویر در این مدل‌ها بهبود یافته است. البته شاید هنوز هم مدل‌های قدیمی این فناوری با وجود همین مشکلات در بازار وجود داشته باشند.

روشنایی از پشت(Back-lit LED) : در این مدل‌ها که از آنها با نام نور مستقیم نیز یاد می‌شود، دیودهای ساطع‌کننده نور، سراسر پشت صفحه‌نمایش را در برگرفته و نور را به‌طور مستقیم می‌تابانند. این مدل‌ها به باریکی مدل روشنایی از کنار نیستند، اما شفافیت و روشنایی تصویر در آنها بسیار بیشتر است.

تکنیک کاهش نور

فناوری کاهش نور یا همانDimming ابتدا به‌عنوان یک تکنیک در مدل‌های روشنایی از پشت به‌کار گرفته می‌شد تا با کاهش نور در نقاطی از تلویزیون که نیاز به ایجاد تصویری تیره یا مشکی بود، تصاویر با کیفیت بهتر و عمق تیرگی بیشتری تولید شود. این غنی‌سازی عمق تصاویر تیره، موجب می‌شد تصاویر به رنگ روشن نیز جلوه بیشتری از خود نشان داده و در نهایت کیفیت تصویر بهتری از تلویزیون دریافت شود. اکنون تولیدکنندگان تلویزیون به راه‌حل مشابهی برای ترکیب این فناوری در تلویزیون‌های روشنایی از لبه نیز دست‌یافته و این مدل‌ها را با کیفیت تصویر مشابه روانه بازار می‌کنند.

تلویزیون‌های پلاسما

تلویزیون‌های پلاسما از نظر نحوه عملکرد و فناوری کاملا با انواع ال.سی.دی و ال.ای.دی تفاوت دارند. صفحه‌نمایش پلاسما از سلول‌های کوچک گاز فشرده شده بین دو ورق شیشه‌ای تشکیل شده که هرکدام از این سلول‌ها همچون یک لوله کوتاه فلئورسنت، به کمک نور ماورای بنفش ساطع شده، لکه‌های رنگی قرمز، سبز و آبی را تشکیل می‌دهند. این نقاط رنگی آنقدر روی صفحه ایجاد می‌شود تا تصویر نهایی شکل بگیرد.

پلاسما؛ محبوب علاقه‌مندان سینمای خانگی

دوستداران سینمای خانگی عقیده دارند تلویزیون‌های پلاسما همچنان از تلویزیون‌های ال.ای.دی بهتر هستند و رنگ‌های تیره را عمیق‌تر و رنگ‌های دیگر را نیز طبیعی‌تر به‌نمایش در می‌آورند. به زعم این کاربران تلویزیون‌های پلاسما بهترین گزینه برای دریافت تصاویری با کیفیت و جذاب به‌شمار می‌روند، اما نظر کارشناسان این است که سال‌های اخیر با پیشرفت‌های صورت گرفته در انواع ال.ای.دی، تفاوت خاصی میان کیفیت تصویر در این مدل‌ها وجود ندارد و با توجه به میزان مصرف انرژی بسیار زیاد انواع پلاسما، این تلویزیون‌ها جزو گزینه‌های پرهزینه قرار می‌گیرند.

یکی از تولیدکنندگان بزرگ تلویزیون‌های پلاسما شرکت پاناسونیک است که اکنون تصمیم به کاهش و حتی توقف تولید محصولات پلاسمای خود گرفته است. این تصمیم نشان‌دهنده پایان عمر تلویزیون‌های پلاسما در آینده‌ نزدیک و جایگزین کردن ال.ای.دی و حتی فناوری‌های جدیدتر است.

کیفیت صدای ضعیف

اگر از تلویزیون مدرن خود انتظار صدای نسبتا بلند دارید، باید شما را ناامید کنیم، زیرا تلویزیون‌های مدرن امروزی برخلاف پیشرفت‌های زیادی که در صفحه‌نمایش آنها حاصل شده، با ضعف در اسپیکرها مواجه هستند. درواقع هرچه صفحه‌نمایش تلویزیون‌‌ها باریک‌تر شود، فضای موردنیاز برای استفاده از اسپیکرهای داخلی کاهش می‌یابد و این کمبود فضا موجب می‌شود اسپیکرها همچنان از ضعف کیفیت صدا برخوردار باشند.

باتوجه به روند کند پیشرفت در اسپیکرهای داخلی تلویزیون‌ها، پیشنهاد می‌کنیم برای رفع این مشکل از سینماهای خانگی و اسپیکرهای جانبی کمک بگیرید.

مصرف انرژی

پیشتر نیز به مصرف انرژی در انواع مدل‌های ذکرشده اشاره کردیم. همان‌طور که متوجه شده‌اید ال.ای.دی کمترین میزان مصرف انرژی را به خود اختصاص می‌دهد و در مقابل نیز پلاسما بیشترین میزان مصرف انرژی را دارد. در یک بررسی ساده روی تلویزیون 24 اینچ در هر سه مدل ال.ای.دی، ال.سی.دی و پلاسما، مصرف انرژی به ترتیب 64 وات، 107 وات و 195 وات مشاهده شد. پس چنانچه قصد دارید تلویزیون پلاسما بخرید، فراموش نکنید برق مصرفی تلویزیون در هر قبض شما مبلغی سه‌ برابر را (نسبت به تلویزیون ال.ای.دی) به خود اختصاص می‌دهد.

تلویزیون‌های او.ال.ای.دی

فناوری جدیدی که در حال ورود به عرصه‌ رقابت با ال.ای.دی، ال.سی.دی و پلاسماست، او.ال.ای.دی (OLED) نام دارد. این فناوری، نسل آینده تلویزیون‌ها به‌شمار می‌رود که کیفیت تصویر 4K را نیز برای شما فراهم می‌کند.

او.ال.ای.دی مخفف عبارت Organic light - emitting diode است و تصویری شفاف‌تر، حرکتی روان‌تر و عمق تیرگی بیشتر با رنگ‌های طبیعی‌تر را برای شما به ‌نمایش در می‌آورد. این مدل نسبت به ال.ای.دی‌های روشنایی از پشت، ضخامت کمتری دارد و در حال حاضر بسیاری از برندهای مطرح سازنده تلویزیون، درحال توسعه تلویزیون‌های خود با این فناوری هستند.

در تلویزیون‌‌های او.ال.ای.دی هریک از دیود‌های نوری ارگانیک به‌طور کاملا مستقل خاموش و روشن می‌شوند که این استقلال مزایای بی‌شماری دارد:

1 ـ همچون تلویزیون‌های ال.سی.دی مجهز به پنل پشتی یا کناری ال.ای‌.دی، تابش نور از دیودهای نوری به دیودهای همجوار وجود ندارد و رنگ‌ها بسیار طبیعی‌تر دیده می‌شوند.

2 ـ برای ایجاد رنگ سیاه، دیود خاموش می‌شود و تیرگی محض، در بخش موردنظر ایجاد می‌شود که این عمل عمق رنگ مشکی عالی و نسبت کنتراست تصویر بالایی را به‌وجود می‌آورد.

3 ـ صفحات نمایش از نوع دیود نوری ارگانیک بسیار نازک‌‌تر از انواع ال.سی‌.دی با پنل ال.ای.دی هستند و این صفحات، قابلیت استفاده به‌صورت خمیده را نیز دارند. به‌دلیل استقلال دیودها در خاموش و روشن شدن و تابش نور از هر دیود، مشاهده‌ تصویر از زوایای مختلف بدون تغییر در کیفیت امکان‌پذیر است.

منبع: جام جم کلیک

شاید شما هم مثل خیلی‌ها فکر می‌کنید پشت میز‌نشینی، کار با رایانه و لپ‌تاپ و به عبارتی زندگی کارمندی یکی از بهترین مشاغل دنیاست، چرا که هزار و یک مزیت دارد؛ مثلا این‌که به دلیل فعالیت‌های بدنی سخت دچار خستگی‌های مزمن نمی‌شوید، یا این‌که مجبور نیستید در گرما و سرما در معرض آسیب‌های محیطی قرار بگیرید، اما بد نیست بدانید آسیب‌های زیادی سلامت پشت‌میزنشین‌ها را تهدید می‌کند.

از آنجا که افراد پشت‌میزنشین ساعت‌های طولانی روی صندلی می‌نشینند، بشدت در معرض آسیب‌های ستون فقرات، کمر و گردن قرار می‌گیرند که معمولا هم به علت نشستن‌های نامناسب و غیراصولی ایجاد می‌شود.

در واقع هر فرد با توجه به قد و شرایط بدنش به میز و صندلی خاصی نیاز دارد و باید تناسب میز و صندلی را از نظر ارتفاع و تسلط بر میز‌کار تنظیم کند، به طوری که در حالت نشسته، آرنج به صورت خم شده و با زاویه 90 درجه و ساعد موازی و همسطح با میز قرار گیرد.

همچنین هر فردی که پشت میزش می‌نشیند باید یک زیرپایی داشته باشد تا مجبور به خم کردن بدنش نشود و در حالی که آرنجش روی میز قرار دارد، به کارهایش برسد. برای کاهش احتمال بروز آرتروز گردن هم لبه بالایی مانیتور باید همسطح چشم‌ها باشد.

آمارها چه می‌گویند؟
اگر روزانه بیش از شش هفت ساعت برای انجام کارهایتان مجبور به نشستن پشت میز هستید، شک نداشته باشید که سلامت‌تان در خطر است و ریسک ابتلا به بیماری‌های مختلف را در خودتان بالا می‌برید.

حتما می‌پرسیدچطور چنین چیزی امکان دارد؟ بد نیست بدانید یکی از مهم‌ترین تهدیداتی که پشت‌میزنشینی برای شما ایجاد می‌کند کاهش متابولیسم (سوخت و ساز) بدن و بروز اضافه وزن و چاقی است، چون نه‌تنها به دلیل نشستن و نداشتن فعالیت بدنی، کالری نمی‌سوزانید، بلکه برای سرگرمی و کنترل اشتها سراغ تنقلات پرخطر و چاق‌کننده مثل چیپس و پفک می‌روید و به چربی‌های انباشته بدنتان اضافه می‌کنید.

همچنین بر اساس بررسی‌های اخیر محققان، نشستن‌های طولانی‌مدت تا 64 درصد احتمال ابتلا به بیماری‌های قلبی را افزایش می‌دهد. تحلیل ستون فقرات، فشارهای بیش از حد بر استخوان‌های گردن، کمر و لگن و بسیاری دیگر از ناهنجاری‌های اسکلتی، غضروفی و عضلانی هم از دیگر عوارض پشت‌میزنشینی‌های طولانی‌مدت است.

نشستن‌های نامناسب و غیراصولی باعث آسیب به ستون فقرات میشود.

بیماری‌های مرتبط با پشت میزنشینی
چاقی ناشی از پشت میزنشینی از جمله عواملی است که نه‌تنها زمینه ابتلا به دیابت نوع دوم را فراهم می‌کند، بلکه با افزایش حجم چربی بدن، سیستم گردش خون و هورمون‌های بدن هم دچار اختلال می‌شوند.
در عین حال، افزایش فشار خون از شایع‌ترین عوارض چاقی به حساب می‌آید و زمینه‌ساز بیماری‌های قلبی، کلیوی، سکته و... است.

کمردرد و پشت‌میزنشینی
یکی از مهم‌ترین آسیب‌های پشت‌میزنشینی ضعف‌های عضلانی ماهیچه‌هاست که با گذشت زمان به کمردردهای دردناک و مزمن و درد گردن و شانه‌ها منجر می‌شود. حتی به گفته این فیزیوتراپیست، عادت بد نشستن پشت میز باعث می‌شود تا مدام احساس قلنج کنید و شکستن قلنج کمر و گردن گاهی اوقات آسیب‌های شدید اسکلتی را در پی دارد.

از هموروئید تا پوکی استخوان و سرطان
کم نیستند افراد پشت میزنشینی که از بیماری هموروئید (بواسیر) رنج می‌برند و برای رفع آن مدام از پمادهای مخصوص استفاده می‌کنند، در حالی که مشکل از جای دیگری آب می‌خورد و تنها با افزایش فعالیت بدنی می‌توان برای همیشه از شر هموروئید و درد و سوزش ناشی از آن خلاص شد. حتی این پشت‌میزنشینی برای خانم‌ها هم عواقب خوبی ندارد، چرا که به گفته برخی از پژوهشگران، به ازای هر سال پشت میز‌نشینی و بی‌تحرکی، یک درصد از بافت توده‌های استخوانی از بین می‌رود و این به معنی شروع بیماری پوکی استخوان است.

در این میان ثابت شده است خانم‌های چاق پشت میزنشین بیش از افرادی که اندام متناسبی دارند و پرتحرک هستند در معرض سرطان پستان، رحم، تخمدان و کیسه صفرا قرار دارند. البته باید گفت بی‌تحرکی در آقایان هم ابتلا به سرطان‌های کولون، رکتوم و حتی سرطان پروستات را افزایش می‌دهد.

توصیه‌های طلایی به پشت‌میزنشین‌ها
با توجه به عوارض و بیماری‌هایی که پشت میزنشینی به همراه دارد باید برای حفظ سلامت‌تان دست به تغییرات بزنید؛ تغییرات بسیار ساده‌ای که جانتان را نجات خواهد داد.

1. همیشه بعد از یک ساعت کار از پشت میزتان بلند شوید و این را هر ساعت تکرار کنید. مثلا اگر شما در روز هشت ساعت پشت میز می‌نشینید باید هشت بار به مدت ده دقیقه از جای خود بلند شده و حرکات ورزشی و کششی انجام دهید.

2. اگر از دسته افرادی هستید که بیش از حد پشت رایانه می‌نشینید سعی کنید تا می‌توانید صفحه نمایش رایانه را روبه‌روی چشم‌هایتان قرار دهید و سر و گردنتان را به حالت خنثی، به‌طوری‌که به جلو و عقب خم نشوند، نگه دارید. برای نگاه به صفحه نمایش‌های کوچک هم خم نشوید و سرتان را جلو نبرید، تا می‌توانید اندازه قلم نوشتاری‌تان را بزرگ کنید تا براحتی دیده شود و موس و صفحه‌کلید را نزدیک خودتان قرار دهید تا بدنتان خم نشود و دست‌ها دور از بدن قرار نگیرند.

3. ارتفاع میز را اصولی تنظیم کنید تا آرنج و شانه‌های شما بتوانند آزاد و شل قرار بگیرند و مچ دست‌های شما خم نشوند.

4. شما با انقباض‌ عضلات شکم، با رساندن یک زانو به سینه و با کشش کمر، عضلات کمرتان را تقویت کنید. پاروزدن در حالت نشسته را هم فراموش نکنید و با بالا آوردن شانه‌ها، کشیدن تنه و پایین آوردن آن، تاب دادن تنه، جلو آوردن چانه و تمرین‌های گردن و چرخش گردن از گردن‌درد جلوگیری کنید. همچنین شنای سوئدی انجام دهید، چون این حرکت ورزشی باعث تقویت فیله‌های کمر و پیشگیری از کمردرد می‌شود.

5. بعضی مواقع در همان حالت پشت میز نشستن هم می‌توانید به سلامت‌تان کمک کنید. مثلا با یک دست از پشت گردن، آرنج دست مخالف را گرفته و بکشید، انگشتان دست‌هایتان را در هم گره بزنید و آنها را در زاویه‌ای 90 درجه به سمت جلوی قفسه سینه‌تان بکشید و جمع کنید. در عین حال همان‌طور که روی صندلی نشسته‌اید سعی کنید روزی 20 تا 30 مرتبه با نوک انگشتان دست، شست پاها‌یتان را لمس کنید.